Ξενοδοχείο Ίρις

Η πρώτη μου επαφή με την Yoko Ogawa ήταν στο εξαιρετικό "Η αστυνομία της μνήμης", το οποίο πραγματικά με έκανε να αλλάξω τη γνώμη μου για τους Ιάπωνες συγγραφείς. Πιστεύοντας ότι και στα προηγούμενα βιβλία της η συγγραφέας δεν θα με απογοητεύσει, έπιασα το "Ξενοδοχείο Ίρις".

Από το οπισθόφυλλο, η υπόθεση δεν με κέρδισε -ίσα ίσα μου θύμισε τις Πενήντα αποχρώσεις του γκρι- αλλά πότε βασίστηκα σε ένα οπισθόφυλλο για να κρίνω ένα βιβλίο; Μια νεαρή κοπέλα ζει σε μια μικρή πόλη με τη μητέρα της, η οποία είναι φιλοχρήματη και διευθύνει το Ξενοδοχείο Ίρις. Η κοπέλα ανακαλύπτει τον "έρωτα" μέσα από τα μάτια ενός ηλικωμένου μεταφραστή, χάνοντας παράλληλα τον εαυτό της (ή ανακαλύπτοντάς τον), ενώ από την πρώτη σελίδα του βιβλίου θα έπρεπε να είχε "τρέξει" μακρία. Happy end δεν υπάρχει και σε αυτό που φαντάζει τόσο φυσιολογικό συμβάλλει ένας μουγγός ανηψιός. 

Γράφοντας τις παραπάνω σειρές συνειδητοποιώ ότι η ιστορία είναι εντελώς απλουστευμένη και δίχως επιπλέον νοήματα, ακόμα και η μικρή ανατροπή στο τέλος φαίνεται από μίλια μακριά. Μα πώς αλλιώς όταν η Ogawa με τον επαναλαμβανόμενο τρόπο που περιγράφει κάθε χαρακτήρα μας δίνει επακριβώς να καταλάβουμε τόσο για τον χαρακτήρα του όσο και για το ποιες είναι οι προθέσεις του. Το κάνει, όμως, με τόσο μαεστρικό τρόπο που οι 270 σελίδες του βιβλίου σε απορροφούν και δεν θες να το αφήσεις από τα χέρια σου. 

Αν κάποιος θέλει ένα εύκολο ανάγνωσμα με ξεκάθαρη αρχή, μέση και τέλος, το βιβλίο αυτό δεν θα τον απογοητεύεσει. 

👍Οι περιγραφές των προσωπικών σκηνών της πρωταγωνίστριας με τον ηλικιωμένο μεταφραστή
👎Η αχρείαστη προσθήκη του ανηψιού στην εξέλιξη της ιστορίας

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩