Το κορίτσι που έζησε δύο φορές

Η σειρά Millennium φτάνει επιτέλους στο έκτο της βιβλίο, αλλά η αίσθηση είναι πως έχει πια απομακρυνθεί αρκετά από το DNA της. "Το κορίτσι που έζησε δύο φορές" είναι λιγότερο ένα μυθιστόρημα της Λίσμπετ Σαλάντερ και περισσότερο μια περιπέτεια που προσπαθεί απελπισμένα να πιάσει το νήμα — χωρίς όμως να έχει κάτι ουσιαστικό να πει.

Το βασικό νήμα της πλοκής περιστρέφεται γύρω από την απόπειρα της Λίσμπετ να δώσει ένα τέλος στο θέμα με τον δίδυμο αδερφό της, τον Κάμσα. Ένα νήμα που υπόσχεται ένταση και συναισθηματικό βάθος, αλλά στην πράξη αποδίδεται γρήγορα, σχεδόν πρόχειρα. Η τελική τους σύγκρουση δεν είναι ούτε ψυχολογικά φορτισμένη ούτε αφηγηματικά απολαυστική — μοιάζει περισσότερο με αναγκαία εκκαθάριση για να κλείσει ο φάκελος.

Παράλληλα, ο Μίκαελ Μπλούμκβιστ μπλέκεται σε μια ερευνητική υπόθεση που περιλαμβάνει fake news, την πολιτική σκηνή της Σουηδίας και έναν άστεγο με μυστηριώδες παρελθόν. Αν και ξεκινά με κάποια ενδιαφέροντα κοινωνικά σχόλια, η ιστορία του δεν καταφέρνει να αποκτήσει αληθινή δυναμική. Ίσως φταίει που το βιβλίο αντί να μείνει πιστό στις αρχές της σειρά στρίβει προς άλλα μονοπάτια που ικανοποιούν ενδεχομένως το σουηδικό κοινό και όχι το διεθνές. 

Η Λίσμπετ παραμένει σκιά του εαυτού της. Οι συγκρούσεις της είναι εξωτερικές, όχι υπαρξιακές. Ο εσωτερικός της κόσμος δεν φωτίζεται σχεδόν καθόλου. Το κορίτσι που έζησε δύο φορές... ζει στις αναμνήσεις των πρώτων βιβλίων. Και ο αναγνώστης το νιώθει.

👍 Η σειρά θα συνεχιστεί με άλλο συγγραφέα

👎 Η πολιτική κριτική υπερισχύει της πλοκής

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩

Το κορίτσι που διψούσε για εκδίκηση

Το πέμπτο βιβλίο της σειράς Millennium, "Το κορίτσι που διχούσε για εκδίκηση", ξεκινά με υποσχέσεις. Η Λίσμπετ Σαλάντερ βρίσκεται σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, και για πρώτη φορά εδώ και καιρό έχουμε την αίσθηση πως η ιστορία μπορεί να αποκτήσει ξανά ένταση. Η δυναμική ανάμεσα στις κρατούμενες, η σιωπηλή βία, η διεφθαρμένη διεύθυνση — όλα τα στοιχεία είναι εκεί. Για λίγες σελίδες, μοιάζει σαν κάτι να ξυπνά.

Αλλά η υπόσχεση δεν κρατά.

Γρήγορα, το βάρος της ιστορίας μεταφέρεται σε μια παράλληλη πλοκή που προσπαθεί να ρίξει φως στο παρελθόν της Λίσμπετ, με επίκεντρο ένα σκοτεινό κρατικό πείραμα: το περίφημο "Registry", που σημάδεψε την παιδική της ηλικία. Θα μπορούσε να είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα,αν πραγματικά δεν ήταν. Δυστυχώς, οι χαρακτήρες που την πλαισιώνουν είναι ακόμα πιο αδιάφοροι. 

Η ίδια η Λίσμπετ μοιάζει εδώ περισσότερο με μηχανισμός παρά με άνθρωπο. Δεν εξελίσσεται, δεν εκπλήσσει, δεν δονείται. Ο Μπλούμκβιστ επιστρέφει κι αυτός χωρίς να έχει κάτι ουσιαστικό να προσθέσει.

Όσο το βιβλίο προχωρά, τόσο ατονεί. Και όσο πλησιάζουμε στο φινάλε, τόσο πιο βιαστικό και προβλέψιμο μοιάζει. Εκεί που περιμένεις μια κορύφωση, έρχεται ένα διεκπεραιωτικό φινάλε.

Το κορίτσι που διψούσε για εκδίκηση, τελικά, φαίνεται να διψούσε περισσότερο για λόγο ύπαρξης.

👍 Η ιστορία στη φυλακή είχε προοπτικές

👎 Καμία πραγματική ένταση

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩

Το κορίτσι στον ιστό της αράχνης

Το κορίτσι στον ιστό της αράχνης προσπαθεί να συνεχίσει τη σειρά Millennium εκεί που την άφησε ο Στιγκ Λάρσον, αλλά τελικά δεν καταφέρνει να σηκώσει το βάρος της κληρονομιάς.

Η υπόθεση ξεκινά με μια έρευνα πάνω στην τεχνητή νοημοσύνη, τα κυβερνομυστικά και την κατασκοπεία υψηλού επιπέδου. Ένας σπουδαίος επιστήμονας, ο Φρανς Μπάλντερ, ζητά τη βοήθεια του Μίκαελ Μπλούμκβιστ, θεωρώντας πως βρίσκεται στο στόχαστρο των Αμερικανών και μυστικών υπηρεσιών. Μπλέκεται γρήγορα μια πλεκτάνη που περιλαμβάνει χάκερ, πράκτορες, εγκληματικές οργανώσεις — και φυσικά τη Λίσμπετ Σαλάντερ, που εδώ επιστρέφει σαν ηθικός πυρήνας της ιστορίας. Ή έτσι θα ήθελε το βιβλίο να φαίνεται.

Η αλήθεια είναι πως το ενδιαφέρον στήνεται, αλλά δεν κρατά. Η Λίσμπετ δεν έχει πια το βάθος, την ένταση, ούτε και την εσωτερική πάλη που την έκανε μοναδική. Ο Μπλούμκβιστ μοιάζει σχεδόν διακοσμητικός. Οι νέοι χαρακτήρες, όπως ο μικρός Όγκουστ με τις μαθηματικές ιδιοφυΐες, ενώ έχουν υποσχέσεις, δεν αξιοποιούνται με τρόπο που να φορτίζουν την πλοκή με την ένταση που χρειάζεται.

Η γραφή του Λάγκερκραντζ προσπαθεί να ακολουθήσει τον ρυθμό και την ατμόσφαιρα του Λάρσον, αλλά το κάνει με τρόπο περισσότερο τεχνικό παρά οργανικό. Υπάρχει δομή, υπάρχει σενάριο, αλλά λείπει το πάθος. Η δράση εκτυλίσσεται, όμως δεν αναπνέει.

Είναι φανερό ότι ο συγγραφέας θέλει να δείξει σεβασμό στο υλικό. Και ίσως εκεί είναι το πρόβλημα: το βιβλίο δείχνει να φοβάται να τολμήσει. Παραμένει καθηλωμένο στο "τι θα έκανε ο Λάρσον", χωρίς να βρίσκει δική του φωνή. Έτσι, ενώ υπάρχουν σκηνές που θα μπορούσαν να απογειώσουν την ένταση — όπως η εισβολή στο σπίτι του Μπάλντερ ή οι σκηνές με το παρελθόν της Λίσμπετ — όλα παραμένουν προβλέψιμα.

Το αποτέλεσμα; Ένα βιβλίο που διαβάζεται, αλλά δεν σε κρατά. Δεν σε ταρακουνά όπως τα πρώτα. Και όταν τελειώνει, σε αφήνει περισσότερο με μια γεύση νοσταλγίας για το τι ήταν η σειρά, παρά ενθουσιασμό για το τι έγινε.

👍 Η απόπειρα να συνεχιστεί το σύμπαν της Λίσμπετ
👎 Ένας συναισθηματικά αποστειρωμένος απόηχος των προηγούμενων

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩