Ο Σαλμάν Ρούσντι στο βιβλίο του Σατανικοί Στίχοι έχει μια εξαιρετική ιδέα, η οποία τελειώνει στην πρώτη σελίδα. Μετά, για τις υπόλοιπες 616 σελίδες ο Ινδός συγγραφέας υλοποιεί το προσωπικό στοίχημα που έχει βάλει με τον εαυτό του "πόσα κλισέ χωράνε σε ένα βιβλίο που δεν έχει να πει τίποτα απολύτως, ενώ θα το ντύσουμε με τόσο γκλίτερ ακαταλαβιστακοσύνης ώστε όλοι στο τέλος να αναρρωτιούνται αν διάβασαν κάτι τόσο μεγαλεπήβολο".
Το στοίχημα, όπως καταλάβατε, απέτυχε εντελώς. Οι δύο κεντρικοί ήρωες του βιβλίου, ο Γαβριήλ με το αγγελικό πρόσωπο και ο Σαλαντίν με τις χίλιες φωνές δεν προκαλούν κανένα συναίσθημα στον αναγνώστη, ούτε οι μύριοι δευτερεύοντες χαρακτήρες που αναφέρονται όλοι με το μικρό όνομα στο βιβλίο θυμίζοντας τις εποχές του Σιλμαρίλιον του μεγάλου Τόλκιν. Λέγοντας για τον μεγάλο συγγραφέα, είναι σαφές ότι ο Ρουσντί στο βιβλίο του έχει δανειστεί (να μην πούμε κλεψει και πέσει πάνω μας καμιά από τις κατάρες που πετιούνται στο βιβλίο) στοιχεία από πολλούς συγγραφείς σε υπερθετικό βαθμό. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της δεύτερης πρότασης της πέμπτης ενότητας που κρατάει κάτι περισσότερο από μια σελίδα (Μαρσέλ γατάκι). Μιας και ανέφερα την πέμπτη ενότητα, για αυτούς που θα κάνουν το τολμηρό βήμα να καταπιαστούν με αυτό το μυθιστόρημα, να σημειώσω ότι η πλοκή εξελίσσεται σε εννιά ενότητες, πέντε σε πραγματικό (μάλλον) χώρο και χρόνο και οι άλλες τέσσερις σε ονειρικό (μετά βεβαιότητας) χώρο και χρόνο, εναλλάξ.
Εν κατακλείδι, το χειρότερο με διαφορά βιβλίο της χρονιάς κατανάλωσε περισσότερο χρόνο από όσο του άξιζε για να ολοκληρωθεί. Ένας σατανικός μοντέρ θα έκανε τη διαφορά.
Είναι να απορεί κανείς με την αντικειμενικότητα των βραβείων WHITBREAD.
👍Η πρώτη σελίδα του βιβλίου
👎Το ειλικρινες οπισθόφυλλο που δεν προδίδει τίποτα από όσα εξελίσσονται στην ιστορία
Βαθμολογία: ✩
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου