Όσοι κάνετε το λάθος να διαβάσετε τον Σκοτεινό Αρκτικό του Ian McGuire με άδειο στομάχι πιθανότατα θα ξεράσετε όλο σας τον εσωτερικό κόσμο και θα πρέπει να καταναλώσετε αρκετά ποτήρια νερό για να μην κινδυνεύσετε από αφυδάτωση. Όσοι δε, το κάνετε με γεμάτο στομάχι, πιθανότατα θα βρεθείτε να καθαρίζετε το πάτωμα από ένα μείγμα ξερατού και γαστρικών υγρών.
Σε όσους οι παραπάνω περιγραφές προκάλεσαν αηδία καλό είναι να μην πιάσετε στα χέρια σας το δεύτερο βιβλίο του Άγγλου συγγραφέα αυτό καθώς πιθανότατα θα το εγκαταλείψετε μετά το τέλος του πρώτου κεφαλαίου. Όσοι είστε μυημένοι σε αυτού του είδους τις γραφές, θα περάσετε ευχάριστε (ή και όχι) ένα τετράωρο, όσο περίπου θα σας πάρει για να τελειώσετε τις 365 περίπου σελίδες που το αποτελούν.
Η υπόθεση του Σκοτεινού Αρκτικού ακολουθεί δύο ναυτικούς, έναν γιατρό με αμφίβολο παρελθόν και έναν αψύ, χωρίς ηθικούς φραγμούς φαλαινοθήρα, οι οποίο μπαρκάρουν με το ίδιο καράβι. Το δίπολο καλός - κακός είναι προφανές, τόσο όσο και οι αλλεπάλληλες ανατροπές, οι οποίες πασχίζουν να δώσουν ένα επιπλέον ενδιαφέρον στην ιστορία. Η αφήγηση είναι χρονικά γραμμική, δοσμένη με κινηματογραφικό τρόπο πρωτάρη σκηνοθέτη, ο οποίος διστάζει να πρωτοτυπήσει και απλά φροντίζει η σεκάνς των πλάνων του να είναι εντυπωσιακή. Δυστυχώς, μετά το εξαιρετικό πρώτο κεφάλαιο η συνέχεια δεν είναι ανάλογη.
Το τέλος του βιβλίου, αν και θεωρητικά είναι το μέρος που επέρχεται η κάθαρση, είναι ανέπνευστο και αναμενόμενο μην αφήνοντας χώρο στον αναγνώστη να τοποθετηθεί επ' αυτού. Άλλωστε, σημασία για τον συγγραφέα έχει μόνο ο άνθρωπος. "Ίδε ο άνθρωπος: δυσώδης, μέθυσος και βάναυσος".
Είναι να απορεί κανείς πώς καταρτίζεται η μακρά λίστα των υποψηφίων για Booker.
👍Το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου
👎Η απόλυτα γραμμική, εντελώς κατακερματισμένη αφήγηση
Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου