Μια πλοκή που είχε προοπτική ήταν η σχέση του Μέρταγκ με τη Ναζάουντα, ένα νέο χαρακτήρα με περίπλοκο παρελθόν, που προσέθετε ενδιαφέρον στη διαδρομή του. Παρόλο που η συνεργασία τους φάνηκε να έχει δυναμική, έμεινε μισή. Οι κίνδυνοι που αντιμετώπισαν και ο αργός ρυθμός της πλοκής δεν βοήθησαν στο να βελτιωθεί η γνώμη μου για το χαρακτήρα.
Ένα άλλο βασικό στοιχείο—ο αγώνας του Μέρταγκ να απελευθερωθεί από την επιρροή του Γκαλμπατόριξ—είχε δυνατότητες, αλλά και εκεί δεν. Εκτίμησα την εξερεύνηση του θέματος της ελευθερίας από το παρελθόν του, αλλά μεγάλο μέρος της ιστορίας έμοιαζε με επανάληψη γνωστών θεμάτων, χωρίς να προσφέρει κάτι καινούργιο.
Θα σκεφτεί κάποιος, γιατί να θέλει ο Κρίστοφερ Παολίνι να γράψει ένα βιβλίο για τον Μέρταγκ; Την απάντηση την δίνει ο ίδιος, αναφέροντας ότι ένα tweet ενός αναγνώστη γέννησε αυτή τη σπίθα. Αυτός, και ίσως μόνο αυτός, να είναι αυτός που ενδιαφέρεται να μάθει την εξέλιξη της ζωής του Μέρταγκ.
👎Με διαφορά το πιο αδιάφορο βιβλίο της σειράς της Αλαγαισίας