Τι να πρωτοπείς για ένα βιβλίο που έχουν ειπωθεί ήδη τόσα; Καταρχάς, έφτασε η στιγμή που διάβασα για φέτος το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς – και σίγουρα ένα από τα καλύτερα που έχω διαβάσει ποτέ. "Ο Στόουνερ" του John Williams περιλαμβάνει όλα εκείνα που ζητάω σε ένα μυθιστόρημα: ενδιαφέρουσα πλοκή, χαρακτήρες που σου μένουν (κι όχι μια ακατανόητη αράδα ονομάτων που ξεχνιούνται με το που κλείσεις τη σελίδα), περιγραφές που σε στοιχειώνουν, σωστό ρυθμό και καταμερισμό κεφαλαίων και ένα τέλος που δύσκολα θα ξεχάσω.
Η ιστορία του William Stoner, γιου αγροτών που ανακαλύπτει τυχαία τη λογοτεχνία και βρίσκει τελικά την κλήση του ως πανεπιστημιακός, είναι εκ πρώτης όψεως απλή. Όμως πίσω από αυτή την απλότητα κρύβεται η δύναμη του βιβλίου. Μέσα από έναν γάμο που διαλύεται, έναν έρωτα που δεν μπόρεσε να ανθίσει, καθημερινές μικρές μάχες στο πανεπιστήμιο και μια ζωή φαινομενικά «συνηθισμένη», ο Williams φτιάχνει έναν ήρωα που μιλάει στον καθένα μας. Γιατί ο Στόουνερ δεν είναι ένας καθηγητής αγγλικής φιλολογίας του Μιζούρι – είναι η ίδια η αίσθηση μιας ζωής που περνάει ήσυχα, γεμάτη ήττες και ελάχιστες νίκες, αλλά πάντα με αξιοπρέπεια.
Αξίζει να θυμηθούμε πως όταν το βιβλίο εκδόθηκε το 1965 πέρασε σχεδόν απαρατήρητο· χρειάστηκαν σχεδόν πενήντα χρόνια για να ανακαλυφθεί ξανά, να επανεκδοθεί και να γίνει διεθνές best seller, με κριτικούς και αναγνώστες να το αποθεώνουν ως ένα από τα μεγάλα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα. Κι ενώ ήμουν αρκετά αυστηρός με τον Williams για το Μόνο η νύχτα και το Πέρασμα του Μακελάρη, μετά τον Στόουνερ του τα συγχωρώ όλα.
Οι 400 του σελίδες κυλούν νερό· κάθε φορά που τέλειωνα ένα κεφάλαιο της ζωής του Στόουνερ, ανυπομονούσα να συνεχίσω στο επόμενο. Και όταν τελικά το έκλεισα, με βρήκε η νύχτα να το σκέφτομαι ξανά και ξανά. Ένα μυθιστόρημα που μπαίνει με φόρα στην προσωπική μου λίστα με τα «λίγα και εκλεκτά».
👍 Ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα, με δύναμη που κρύβεται στην απλότητα
👎 Δυστυχώς, τελείωσε
Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩
