Εδώ και κάτι μέρες -που τώρα πια φαίνονται σαν αιώνας- έπιασα στα χέρια μου το πιο πρόσφατο εκδοθέν βιβλίο του αγαπημένου Jo Nesbo, "Το Νυχτόσπιτο", μια ιστορία εκτός της σειράς με τον ντεντέκτιβ Χάρι Χόλε.
Κατά καιρούς ο Νορβηγός συγγραφέας και εν δυνάμει συνάδελφος - αν και αυτός τα παράτησε νωρίς- έχει καταπιαστεί με διάφορες άλλες ιστορίες, παράλληλα με τα αστυνομικά μυθιστορήματα που γράφει. Άλλες είναι εξαιρετικές, όπως το "Αίμα στο χίονι" και το "Κυνηγοί Κεφαλών" και άλλες απογοητεύουν, όπως το "Μάκβεθ" και το "Νησί των αρουραίων".
Ξεκινώντας το Νυχτόσπιτο, ήλπιζα να βρεθώ κάπου ανάμεσα, όπως στο Βασίλειο, καθώς η περιγραφή από το οπισθόφυλλο, αλλά και η υπέρ το δέον αναφορά στην τρομακτική ιστορία που σκαρφίστηκε ο Nesbo δεν με είχαν πείσει.
Το βιβλίο ξεκινάει σαν μια τυπική ιστορία του Στίβεν Κινγκ με την πραγματικότητα να μπλέκεται με το μεταφυσικό, χωρίς να φαίνεται παράλογο. Ένα ακουστικό κάπου στη μέση του πουθενά ρουφάει ανθρώπους. Σε αντίθεση με άλλες ιστορίες του Νέσμπο, οι σελίδες δεν ρουφιούνται με τον ίδιο τρόπο και η αγωνία δεν ανεβαίνει κάθε φορά που τελειώνει ένα κεφάλαιο.
Χωρισμένο σε τρία μέρη με το πρώτο, το εισαγωγικό, να καλύπτει περί τα τρία πέμπτα της έκτασης, φτάνοντας στο τρίτο - και το καλύτερο με διαφορά - μέρος του βιβλίου νιώθεις πως μια ενδιαφέρουσα ιδέα θέλει λιγότερη τετράγωνη λογική και επεξήγηση και περισσότερη "μαγεία" για ενηλίκους.
Εν κατακλείδι, όποιος σας πει ότι ενθουσιάστηκε με το Νυχτόσπιτο, του αξίζει να τον ρουφήξει ένα ακουστικό. Για τους υπόλοιπους θαρραλέους, αν είστε φαν του είδους ή του Νέσμπο δεν θα σας χαλάσει μια δοκιμή.
👎Οι αστείες σκηνές μαγείας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου