Αυτό σκέφτηκα κι εγώ και έπιασα στα χέρια μου το "1793 - Τότε που βασίλευε η βία" του Σουηδού Niklas Natt och Dag. Έλα, όμως, που το "αστυνομικό μυθιστόρημα" είναι το πρόσχημα και το μυθιστόρημα αποτελεί ένα κατεξοχήν ιστορικό μυθιστόρημα που για να γίνει πιασάρικο έχει ως κεντρική ιδέα την ανακάλυψη του δολοφόνου ενός ακρωτηριασμένου πτώματος.
Αυτή η σκηνή σημαδεύει το πρώτο μέρος του βιβλίου και θα το συνοδεύσει αόρατα μέχρι το τέταρτο μέρος, κάθε ένα από τα οποία περιγράφει μια διαφορετική ιστορία καλώντας τον αναγνώστη να φτάσει ως το τέλος για να ανακαλύψει το μακάβριο μυστικό που κρύβεται και να φτάσει στην κάθαρση, από την οποία - όσο και να το θέλουν - απέχουν οι τέσσερις πρωταγωνιστές του βιβλίου παρασάγγας.
Οι αληθοφανείς περιγραφές της Στοκχόλμης κατά την διάρκεια του πιο παγωμένου, καταγεγραμμένα, έτους, σε μια από τις πιο ταραχώδεις στιγμές της ιστορίας της είναι πιο φρικιαστικές και από τα αιματηρά γεγονότα που συμβαίνουν στις 550 σελίδες του μυθιστορήματος.
Μια ιστορία που δεν σε αφήνει να ξεκολλήσεις, η οποία θα εκτιμηθεί κυρίως από όσους αρέσκονται να διαβάζουν ιστορικά μυθιστορήματα.
👎Η υπερβολική στόχευση στην αληθοφάνεια των γεγονότων ίσως στερεί τον συναισθηματισμό στους χαρακτήρες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου