Πρώτο βιβλίο της χρονιάς για το οποίο θα γράψω την άποψη μου και νιώθω λίγο όπως ο πρωταγωνιστής της νουβέλας του Branimir Šćepanović, "Στόμα γεμάτο χώμα". Η ιστορία του εμβληματικού, Μαυροβούνιου συγγραφέα ακολουθεί έναν άντρα, που επιστρέφει στο Μαυροβούνιο μετά από τριάντα χρόνια, γνωρίζοντας πως του απομένουν μόνο τρεις μήνες ζωής λόγω μιας ανίατης ασθένειας. Το ταξίδι του είναι μια τελευταία προσπάθεια να βρει την εσωτερική του ειρήνη, απομονώνοντας τον εαυτό του από το πλήθος και το θόρυβο των άλλων.
Τίποτα δεν θα είναι εύκολο για αυτόν κα αντί να βρει την ηρεμία που τόσο απεγνωσμένα αναζητά, ο ήρωας γίνεται αντικείμενο κυνηγητού από ανθρώπους που ενσωματώνουν τις κοινωνικές πιέσεις, τις προκαταλήψεις και το φόβο του άγνωστου. Αυτή η καταδίωξη γίνεται μια αλληγορία για την κοινωνία, όπου όλοι κυνηγάμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε ή φοβόμαστε. Οι κυνηγοί, οι οποίοι ξεκινούν ως δύο απλοί χαρακτήρες, τελικά γίνονται μέρος ενός μεγαλύτερου πλήθους, το οποίο ενώνει τις δυνάμεις του για να «σώσουν» τον ήρωα από την απομόνωση.
Μέσα από έντονες εναλλαγές στην αφηγηματική τεχνική, ο Στσεπάνοβιτς μετατοπίζει την οπτική επαφή του αναγνώστη με την ιστορία και τον καλεί να σκεφτεί τις κοινωνικές του σχέσεις, τη μοναξιά και την απομόνωση, αλλά και τον τρόπο που η φοβία του για το άγνωστο συχνά οδηγεί σε αντιπαραθέσεις και βία.
Τα καταφέρνει ο Μαυροβούνιος; Αν διαβάσετε αριστερά δεξιά θα είστε σίγουροι ότι τα καταφέρνει. Προσωπικά, διαβάζοντας αυτή τη νουβέλα ένιωσα όπως ο πρωταγωνιστής, ανολοκλήρωτος. Ήθελα τόσο να κάνω μαζί του αυτό το ταξίδι, αλλά συνεχώς ένιωθα ότι κάτι λείπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου