Η χώρα του χιονιού

Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1968, αυτοκτονία το 1972. Εν ολίγοις, αυτή είναι η ζωή του Γιασουνάρι Καουαμπάτα. Δεν χρειάστηκα κάτι άλλο για να πιάσω το βιβλίο των εκδόσεων Άγρα (ακόμα ένα μεγάλο θετικό). 

"Η χώρα του χιονιού" από την πρώτη κιόλας σελίδα, το βιβλίο σε παρασύρει σε έναν κόσμο σιωπηλής ομορφιάς και αδιόρατης μελαγχολίας. Ένας εύπορος άνδρας της πόλης, ταξιδεύει σε μια απομονωμένη περιοχή της Ιαπωνίας, όπου γνωρίζει μια γκέισα. Όπως καταλαβαίνετε είναι ένας γεροντοέρωτας άσπιλος και αμόλυντος. 

Η αφήγηση είναι υπνωτική - έχει κάτι το απόκοσμο και ψυχρό. Όσο και να θες να νιώσεις κάτι διαφορετικό, το απέραντο κενό είναι εκεί. Οι περιγραφές της φύσης και των συναισθημάτων είναι τόσο αλληλένδετες, που δεν ξέρεις αν ο ήρωας βλέπει το φθινόπωρο να τελειώνει ή αν νιώθει ο ίδιος να σβήνει μέσα σε αυτό. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη πλοκή ή δυνατή κορύφωση. Μέσα από φαινομενικά ασήμαντες στιγμές – μια σιωπηλή ματιά, ένα φευγαλέο άγγιγμα, το χρώμα του ουρανού πριν τη δύση – δημιουργείται μια αίσθηση νοσταλγίας και ανεκπλήρωτου έρωτα που στοιχειώνει τον αναγνώστη.

Για όποιον ψάχνει ένα βιβλίο γεμάτο δράση, ανατροπές και δυνατούς διαλόγους, καλύτερα να μην ασχοληθεί καθόλου. Όποιος, όμως, θέλει ένα βιβλίο που να τον κάνει να χαθεί σε μια από τις πιο μελαγχολικά όμορφες αφηγήσεις που γράφτηκαν ποτέ, τότε θα λατρέψει αυτό το βιβλίο. 

👍Η περιγραφή της ιαπωνικής φύσης

👎Η αργή εξέλιξη της πλοκής

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩