Είτε θα με πείτε περίεργο και εμπαθή, είτε θα συμφωνήσετε μαζί μου. Μέση λύση δεν υπάρχει. Διάβασα το βιβλίο "Τροχιές" της Samantha Harvey με την περιέργεια που φέρνει πάντα ένα βραβείο Booker (που κάθε χρόνο παίρνει hype μεγαλύτερο απ’ όσο αντέχει). Και δυστυχώς, για άλλη μια φορά (όπως και με το Τραγούδι του προφήτη), βρέθηκα να σκέφτομαι πως το βραβείο συχνά τιμά την πρόθεση περισσότερο από το αποτέλεσμα.
Η κεντρική ιδέα (έξι αστροναύτες που αιωρούνται πάνω από τη Γη) έχει όλο το υλικό για μια δυνατή πλοκή — αλλά η Harvey επιλέγει να μείνει σχεδόν αποκλειστικά στην ατμόσφαιρα. Το βιβλίο αναλώνεται σε ένα ανελέητο τρενάκι “πάνω-κάτω”, ανάλογα με τις τροχιές που διασχίζουν οι αστροναύτες, με μια γλώσσα πράγματι εύστοχη και περιγραφές που σε στιγμές κόβουν την ανάσα, αλλά χωρίς ποτέ να δίνει την αίσθηση μιας ιστορίας που προχωράει κάπου.
Νιώθεις πως βρίσκεσαι σε μια απέραντη “μέση” — χωρίς αρχή ή τέλος. Αν το βιβλίο αποτελούσε μέρος ενός μεγαλύτερου μυθιστορήματος, θα είχε υποστεί το απαραίτητο φιλολογικό μοντάζ, κι εδώ μοιάζει με φιλόδοξη άσκηση ύφους παρά με ολοκληρωμένο έργο.
Το καλό; Το μικρό του μέγεθος σε εμποδίζει να κουραστείς. Δεν χάνεις τον χρόνο σου, αλλά δύσκολα σου αφήνει και κάτι να κρατήσεις όταν το κλείσεις. Είναι ένα βιβλίο για την απώλεια, την Ιστορία που σκάει σαν βόμβα στα κεφάλια μας, το να κοιτάς τη Γη από μακριά και να νιώθεις την ευθραυστότητα όλων. Το καταλαβαίνω, το σέβομαι, αλλά δεν με συγκίνησε όσο θα ήθελα.
Συνολικά, οι Τροχιές είναι από τα βιβλία που καταλαβαίνεις γιατί κέρδισαν την προσοχή των κριτικών, αλλά όχι γιατί θα τα διάβαζες ξανά. Υπερτιμημένο; Ίσως. Ή απλώς, δεν είναι το είδος βιβλίου που μπορεί να σε καθηλώσει παρά να σε χαϊδέψει σιωπηλά, λίγο πριν σε αφήσει να το ξεχάσεις.
👍 Η γραφή έχει στιγμές ομορφιάς
👎 Λείπει η ένταση
Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩
