Μια κινητή γιορτή

Περιδιαβαίνεις τους ηλεκτρονικούς διαδρόμους ενός ιντερνετικού βιβλιοπωλείου, οι μυρωδιές από το χαρτί περνάνε την οθόνη του υπολογιστή, στρέφεις το βλέμμα σου δεξιά και το μάτι σου πέφτει πάνω σε ένα αδιάφορο εξώφυλλο από τις εκδόσεις Καστανιώτη με την αφεντομουτσουνάρα ενός καταξιωμένου συγγραφέα. 

Έχεις διαβάσει ήδη δύο βιβλία του ιδίου και λες ευκαιρία είναι να τριτώσει το καλό. Χωρίς να το πολυσκεφτείς το βάζεις στο καλάθι, το βιβλίο έρχεται μετά από δύο μέρες στην πόρτα σου και εσύ καταπιάνεσαι με αυτό μετά από αρκετούς μήνες. Το τελειώνεις μέσα σε δύο μέρες, καθώς ουσιαστικά πρόκειται για μια εξιστόρηση των γεγονότων και των καταστάσεων που έζησε ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ κατά την διάρκεια της διαμονής του στην πόλη του έρωτα, το Παρίσι.

Για όποιον δεν έχει επισκεφτεί το Παρίσι, σίγουρα τα μέρη που περιγράφονται σε αυτό το βιβλίο θα φανούν άγνωστα και δίχως κάποιας αξίας πέρα από τις ιστορίες που έζησαν και αυτά τα ίδια ακούγοντας τον Χέμινγουεϊ και άλλους συγγραφείς να συζητάνε περί παντός επιστητού. Για όσους το έχουν επισκεφτεί, σίγουρα θα γοητευτούν από τις ζωηρές περιγραφές. Προσωπικά, ανήκω στην πρώτη κατηγορία. 

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του βιβλίου, όπως καταλάβατε, είναι οι συζητήσεις που είχε ο Χέμινγουεϊ με άλλους συγγραφείς της γενιάς του, οι προβληματισμοί, οι ανησυχίες τους, τα επαγγελματικά τους σχέδια. Όντως, οι συγγραφείς εκτός του ότι βγαίνουν από το σπίτι και συναναστρέφονται με άλλους ανθρώπους, βλέπουν τη συγγραφή σαν επάγγελμα, ή τουλάχιστον την έβλεπαν στο Παρίσι της δεκαετίας του 1920. 

Μέσα σε όλα, μάθαμε και κάποιες αχρείαστες λεπτομέρειες, όπως το κατασκευαστικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο Σκοτ Φιτζέραλντ και για το οποίο τον συμβούλευε ο Χέμινγουεϊ. Χωρίς να λυθεί αυτό, το βιβλίο τελείωσε και πήρε τη θέση του στην βιβλιοθήκη. Ίσως έψαχνε και ο ίδιος ο συγγραφέας, μάταια, να ολοκληρώσει αυτή την ιστορία που τον παίδευε στη γραφή τόσα χρόνια. 

Ένα βιβλίο για το Παρίσι, χωρίς το Παρίσι, δεν μπορεί να είναι γιορτή, ούτε καν κινητή.

👍Η νέα πτυχή στις ανθρώπινες σχέσεις των συγγραφέων που ανοίγει ο Χέμινγουεϊ.

👎Η έλλειψη κεντρικής ιδέας.

Βαθμολογία: ✩✩✩✩