Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και νομοτελειακά αυτό θα συνέβαινε και με την υπέροχη τριλογία του Carlos Ruiz Zafón. Η τελευταία πράξη ήρθε, λοιπόν, με το βιβλίο Ο Αιχμάλωτος του Ουρανού, το οποίο αντικειμενικά είναι και το πιο αδύναμο των τριών.
Σε αυτό το βιβλίο, το οποίο είναι πολύ μικρότερο σε μέγεθος από τα δύο προηγούμενα - και πιστέψτε με το μέγεθος παίζει ρόλο - ο Κάρλος Ρουίθ Θαφόν δεν ακολουθεί την τακτική των δύο προηγούμενων βιβλίων, αλλά κρατά το ίδιο ύφος και το ίδιο στυλ σε όλα τα μέρη του βιβλίου. Μέσα σε 380 περίπου σελίδες χτίζει ένα σκηνικό αγωνίας και μυστηρίου το οποία κάνει τον αναγνώστη να μεταπηδά χρονικά και τοπικά ανάλογα με την εξέλιξη της ιστορίας, η οποία δεν παρουσιάζει, δυστυχώς, ανατροπές.
Ο κεντρικός ήρωας είναι για τρίτη φορά ένας διαφορετικός επισκέπτης του Κοιμητηρίου των Λησμονημένων Βιβλίων, αλλά, ενώ το έχουμε καταλάβει από την αρχή πρέπει να φτάσουμε στις τελευταίες είκοσι σελίδες για να το επιβεβαίωσουμε. Αν και, φαινομενικά, δεν χρειαζόταν η αναμονή αυτή, εντούτοις δένει άψογα με την ιστορία.
Οι δευτερεύοντες ήρωες παραμένουν ενδιαφέροντες, χωρίς όμως να επισκιάζουν έστω και λίγο τον κεντρικό χαρακτήρα, ενώ στα θετικά συγκαταλέγεται ακόμα η ροή της ιστορίας, η οποία κρατά σε εγρήγορση των αναγνώστη, ο οποίος μην μπορώντας να κάνει αλλιώς την ολοκληρώνει απνευστί.
Δεν ξέρω αν σε αυτή την ιστορία μου έλειψε η Βαρκελώνη - ποτέ δεν την συμπάθησα ιδιαίτερα σε αυτή την τριλογία, το ίδιο νομίζω και ο Θαφόν - αλλά γνωρίζοντας πως η ιστορία αυτή δεν έχει τελειώσει, αλλά έχει μόλις αρχίσει, ανυπομονώ για τη συνέχεια.
👍Ο τρόπος με τον οποίο αποκαλύπτει ο συγγραφέας κομμάτι- κομμάτι την ιστορία του κεντρικού ήρωα
👎Η αναπόφευκτη σύγκριση σε σχέση με τα δύο πρώτα βιβλία της τριλογίας
Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου