Έκανα το λάθος και έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο "Οι Αθέατοι" του Alain Damasio, αμέσως μετά την ολοκλήρωση δύο εξαιρετικών βιβλίων που προηγήθηκαν (Το Τενεκεδένιο Ταμπούρλο και Cloud Atlas). Έτσι, μέσα μου, παρά την μεγάλη κορδέλα που τύλιγε το βιβλίο και έγραφε "Το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς" ήξερα ότι κάτι τέτοιο - τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση- δεν θα ίσχυε.
Η εμπειρία, όμως, ήταν άκρως ενδιαφέρουσα. Το μυθιστόρημα σε τραβάει μέσα σε έναν δυστοπικό κόσμο του κοντινού μέλλοντος (2040) στη Γαλλία, όπου οι πολυεθνικές ελέγχουν τα πάντα, ακόμα και την καθημερινότητα των πολιτών. Σε ένα κόσμο όπου όλα γίνονται φορώντας το μαγικό δαχτυλίδι (όχι το ένα που εξουσιάζει τον κόσμο, αλλά το αντίστοιχο "τσιπάκι" του βιβλίου), διαδραματίζεται η ιστορία των "Αθέατων".
Οι έξι κεντρικοί χαρακτήρες μιλούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο, κάτι που αποτυπώνεται και στο χαρτί με διαφορετική γραμματοσειρά, αλλά και διαφορετικά σημεία στίξης. Κοινή συνισταμένη η ύπαρξη των "Αθέατων" στη ζωή τους.
Η γραφή του Νταμαζιό είναι πυκνή και γεμάτη εικόνες που σε καθηλώνουν, ενώ οι ιδέες του αμφισβητούν βαθιά την τρέχουσα κοινωνική πραγματικότητα. Μέσα από τη δράση και τον στοχασμό των χαρακτήρων, το βιβλίο σε αναγκάζει να σκεφτείς για την ελευθερία, την τεχνολογία και τις προσωπικές επιλογές μας σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει.Το βιβλίο δεν είναι απλώς μια δυστοπία, αλλά μια φιλοσοφική αναζήτηση για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος σε έναν ψηφιακό κόσμο.
Σε έναν κόσμο που αλλάζει, συγγραφείς με προβληματισμούς όπως ο Alain Damasio επιβάλλεται να υπάρχουν και να γράφουν.
👎Η αργή εξέλιξη της πλοκής, ακόμα και σε σημεία έντονης δράσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου