Η οχιά

Να σας πω τι έχω πάθει με τον John Verdon. Συνέχεια θεωρώ ότι τον έχω παρεξηγήσει, συνέχεια λέω να του δώσω μία ακόμα ευκαιρία να με διαψεύσει και συνέχεια επιβεβαιώνομαι. Έτσι, και στην "Οχιά", το νέο ψυχολογικό θρίλερ που παρουσίαζει δεν λείπουν οι ίδιες παθογένειες που χαρακτηρίζουν την γραφή και τις ιστορίες του. 

Όπως και στα προηγούμενα βιβλία του, ο Verdon δημιουργεί μια ιστορία γεμάτη μυστήριο, ανατροπές και έναν πρωταγωνιστή που βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν εφιαλτικό γρίφο. Η υπόθεση στο τελευταίο του βιβλίο  περιστρέφεται γύρω από τον Ντέιβ Γκάρνεϊ, έναν πρώην ντετέκτιβ που προσπαθεί να ζήσει μια ήρεμη ζωή, μέχρι που μια φίλη του, του ζητάει να εμπλακεί σε μια φαινομενικά εύκολη υπόθεση δολοφονίας και να βρει αυτό που δεν βλέπει κανείς άλλος - όχι ότι προσπαθεί και ο ίδιος ο συγγραφέας να μας δείξει κάτι άλλο.

Ξεκινώντας από μια δίκη παρωδία με έναν δικηγόρο που δεν προσπαθεί καν και αφηρημέναα τσιτάτα, ο οξυδερκής συνταξιούχος, ακολουθώντας το ενστικστό του κατά βάθος, ξετυλίγει το κουβάρι της υπόθεσης, καταλήγοντας στην διαλεύκανση της υπόθεσης. Ο Verdon για να το πετύχει αυτό αυξάνει σταδιακά την ένταση της αφήγησης και εισάγει άτσαλα νέους χαρακτήρες και μεταφέρει το χώρο της αφήγησης κατά το δοκούν, ενώ όπως και σε άλλα του βιβλία, το κίνητρο οδηγεί τους δολοφόνους του σε παράλογα ρίσκα και εξωπραγματικά, πολύπλοκες μεθόδους. 

Σε γενικές γραμμές, ένα βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα, και το οποίο οι φίλοι του είδους θα το ρουφήξουν μονοκοπανιά παρά τις 570 σελίδες του.

👍Ο αυξανόμενος ρυθμός έντασης της αφήγησης 

👎Η αδυναμία σύνδεσης με τον κεντρικό ήρωα

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩

Τα δέντρα

Σε μια μικρή πόλη του Μισισιπί, μια σειρά μυστηριωδών φόνων ξεκινά. Τα θύματα είναι λευκοί άνδρες, οι οποίοι φαινομενικά δολοφονούνται από μαύρους άνδρες, των οποίων τα πτώματα βρίσκονται στο χώρο του εγκλήματος κρατώντας στα χέρια τους τους όρχεις των δολοφονημένων λευκών ανδρών... μέχρι που εξαφανίζονται. 

Αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό έχει πλάσει ο Percival Everett στο βιβλίο του "Τα δέντρα", το οποίο συνδυάζει τη σάτιρα, το μυστήριο και την πολιτική κριτική σε μια μοναδική αφήγηση. Με γρήγορο ρυθμό και καυστικό χιούμορ, το βιβλίο κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα.

Στα της υπόθεσης, οι δύο ντετέκτιβ που αναλαμβάνουν την υπόθεση έρχονται αντιμέτωποι με ένα δαιδαλώδες μυστήριο που φέρνει στην επιφάνεια το σκοτεινό παρελθόν των λιντσαρισμάτων και των φυλετικών διακρίσεων στην Αμερική, ενώ μέχρι και ο πρόεδρος Τραμπ αναλαμβάνει δράση μέσω ενός διαγγέλματος. 

Χωρίς να θέλω να αποκαλύψω κάτι περισσότερο από την σπαρταριστή πλοκή του βιβλίου, το τέλος είναι το πρέπον για ένα τόσο ανατρεπτικό μυθιστόρημα που δικαιώς βρέθηκε στην μακρά λίστα του βραβείου Booker το 2022.

👍Η παραδοξότητα της κεντρικής ιδέας του βιβλίου

👎Οι φρέσκιες ιδέες φθίνουν μετά τη μέση του βιβλίου. 

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩✩

 

Μια μέρα της ζωής του Αμπέντ Σαλάμα

Το ζήτημα Ισραήλ - Παλαιστίνης απασχολεί την ανθρωπότητα για πάρα πολλά χρόνια. Εκατοντάδες βιβλία έχουν γραφτεί επί του θέματος και πολλά περισσότερα έχουν λεχθεί υπέρ του δίκαιου της μίας ή της άλλης πλευράς. Το βιβλίο του Nathan Thrall, "Μια μέρα της ζωής του Αμπέντ Σαλάμα" δεν είναι ένα ακόμα δασκαλίστικο βιβλίο. Είναι μία ζωντανή μαρτυρία ενός τραγικού συμβάντος που αποτυπώνει την γενικότερη κατάσταση στην περιοχή. 

Έχοντας κάνει ο ίδιος ο συγγραφέας έρευνα, και παίρνοντας συνεντεύξεις από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, παρουσιάζει μια πραγματική ιστορία, φροντίζοντας ωστόσο να αλλάξει τα προσωπικά τους στοιχεία για την διασφάλιση της ανωνυμίας τους. 

Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από μια φαινομενικά συνηθισμένη ημέρα που μετατρέπεται σε εφιάλτη. Ο Αμπέντ, ένας Παλαιστίνιος πατέρας, προσπαθεί να φτάσει στο σχολείο του γιου του, αλλά το χάος και οι περιορισμοί που επιβάλλονται από την ισραηλινή κατοχή κάνουν αυτή την απλή διαδρομή σχεδόν αδύνατη. Ο Thrall χτίζει αριστοτεχνικά την ένταση, αναδεικνύοντας τις καθημερινές δυσκολίες που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, ενώ παράλληλα δίνει φωνή στην ατομική και συλλογική αγωνία ενός λαού, χωρίς να παραλείψει να επισημάνει τα όσα λάθη έχουν κάνει και αυτοί με τη σειρά τους, ρίχοντας επιπλέον λάδι στη φωτιά. 

Ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία του βιβλίου είναι η ανθρωπιά που διαπερνά κάθε του σελίδα. Ο συγγραφέας αποφεύγει τις εύκολες πολιτικές αναλύσεις και αντ’ αυτού εστιάζει στο ανθρώπινο δράμα, κάνοντας τον αναγνώστη να δει πέρα από τις ετικέτες και τις γεωπολιτικές διαφορές. Η γλώσσα του είναι απλή, αλλά φορτισμένη με συναίσθημα, κάνοντας την ιστορία ακόμα πιο συγκλονιστική.

Για όσους αναζητούν μια δυνατή και βαθιά ανθρώπινη αφήγηση, είναι μια εξαιρετική επιλογή.

👍Η ζωντανή γλώσσα της αφήγησης

👎Η έλλειψη αισιοδοξίας που επικρατεί σε όλες τις σελίδες

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩✩

Ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές

Την Έρση Σωτηροπούλου την γνώρισα πρώτη φορά στο "Μπορείς;", ενώ το σπουδαίο της μυθιστόρημα "Ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές", αν και το είχα ακουστά λόγω του ντόρου που είχε προκαλέσει με την απαγόρευση του από τις σχολικές αίθουσες λόγω "πορνογραφικού περιεχομένου", δεν είχα μπει στην διαδικασία να το διαβάσω. Μέχρι που το όνομα της Ελληνίδας συγγραφέως τρένταρε στα πρόσφατα βραβεία Νόμπελ Λογοτεχνίας, οπότε μου δόθηκε το έναυσμα να βγάλω έναν ακόμα αστερίσκο από τις αναγνωστικές μου παραλείψεις. 

Περί του βιβλίου ο λόγος, αυτό είναι γεμάτο από εικόνες της ελληνικής επαρχίας, ενώ ουσιαστικά αποτελεί ένα βιβλίο ενηλικίωσης αναζήτησης ταυτότητας μέσα από μια ιστορία γεμάτη ζωντανά χρώματα, έντονα συναισθήματα και αναπάντεχες εξελίξεις.

Η πλοκή ακολουθεί μια παρέα νέων που περνούν ένα καλοκαίρι σε ένα ελληνικό νησί, βυθισμένοι σε προσωπικές αναζητήσεις, έρωτες και αδιέξοδα. Η αφήγηση είναι αποσπασματική, με εναλλαγές οπτικών γωνιών, δημιουργώντας μια αίσθηση αστάθειας, σαν ένα συνεχές "ζιγκ ζαγκ" που αντικατοπτρίζει τις ψυχικές διακυμάνσεις των ηρώων. 

Αυτό που κάνει το μυθιστόρημα να ξεχωρίζει είναι ο τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας παίζει με τη γλώσσα και τη ροή της αφήγησης. Οι προτάσεις είναι κοφτές, ο ρυθμός αλλοπρόσαλλος, αλλά όλα αυτά λειτουργούν υπέρ της δημιουργίας μιας ατμόσφαιρας που καθηλώνει τον αναγνώστη. Παρόλο που το ύφος του βιβλίου μπορεί να ξενίσει κάποιους, η μοναδικότητά του είναι αδιαμφισβήτητη.

👍Η ενδιαφέρουσα τεχνική αφήγησης

👎Το γεγονός ότι μπορεί να θεωρηθεί αποκλειστικά εφηβική λογοτεχνία

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩✩

 

Κουτσά Άλογα

Ο Mick Herron έχει χτίσει τη φήμη του στο είδος του κατασκοπικού θρίλερ, αλλά τα "Κουτσά Άλογα" μοιάζουν περισσότερο με ένα κακογραμμένο σενάριο που μεταφέρθηκε βίαια σε βιβλίο. Η πλοκή είναι γραμμική, χωρίς ιδιαίτερες ανατροπές ή ένταση, κάνοντας την ανάγνωση περισσότερο αγγαρεία παρά απόλαυση. Οι χαρακτήρες ακολουθούν προβλέψιμα μονοπάτια και η ιστορία δεν προσφέρει τίποτα το φρέσκο ή πραγματικά ενδιαφέρον στο είδος.

Η ιστορία επικεντρώνεται σε μια ομάδα πρακτόρων που έχουν αποτύχει στις αποστολές τους και εξορίστηκαν σε ένα μέρος για όσους δεν είναι αρκετά ικανοί ώστε να αναλάβουν σοβαρές επιχειρήσεις αλλά ούτε αρκετά άχρηστοι για να απομακρυνθούν οριστικά από την υπηρεσία. Η ομάδα αυτή αναγκάζεται να εμπλακεί σε μια υπόθεση που σχετίζεται με την απαγωγή ενός νεαρού μουσουλμάνου, αλλά η διερεύνηση της υπόθεσης προχωρά με αργούς ρυθμούς, χωρίς ιδιαίτερη ένταση ή έξυπνες ανατροπές.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του βιβλίου είναι η γλώσσα του. Είτε πρόκειται για αδύναμη μετάφραση είτε για γλωσσική ένδεια του συγγραφέα, το αποτέλεσμα είναι μονότονο και κουραστικό. Η συνεχής επανάληψη της λέξης "μολαταύτα" είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του προβλήματος, κάνοντας την αφήγηση να μοιάζει μηχανική και βαρετή. Αντί να προσφέρει σφιχτούς διαλόγους και κοφτερή γραφή, όπως απαιτεί ένα καλό κατασκοπικό μυθιστόρημα, το ύφος του βιβλίου είναι άνευρο και χωρίς ιδιαίτερη ζωντάνια.

Με λίγα λόγια, μακριά. 

👍Η αντίστοιχη σειρά, έχει μάλλον περισσότερο ενδιαφέρον

👎Η επαναληψιμότητα αρκετών λέξεων και φράσεων κουράζει υπερβολικά

Βαθμολογία: ✩✩✩

Ο Βασιλιάς

Κάθε φορά που ο περίφημος, Νορβηγός συγγραφέας Jo Nesbo, εκδίδει ένα καινούριο βιβλίο, αυτόματα ένα καινούριο βιβλίο μπαίνει στη λίστα ανάγνωσης. Αν και "Ο Βασιλιάς" δεν είναι μέρος της σειράς βιβλίων με πρωταγωνιστή τον Χάρι Χόλε, εντούτοις οι ήρωες του βιβλίου θα είναι γωνστοί σε αυτούς που έχουν διαβάσει το "Βασίλειο" του νουάρ συγγραφέα. 

Η πλοκή εκτυλίσσεται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, όπου δύο αδέρφια, σημαδεμένα από το παρελθόν, επανασυνδέονται κάτω από τη σκιά ενός επικίνδυνου μυστικού. Ο κεντρικός ήρωας, γεμάτος πληγές από το παρελθόν, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην αφοσίωση και την αυτοκαταστροφή. Η ιστορία δεν βασίζεται μόνο σε δράση, αλλά στην ένταση που δημιουργούν οι σχέσεις των χαρακτήρων και τα μυστικά που αποκαλύπτονται σταδιακά.

Ο μεγαλύτερος, έχει παραμείνει στην πόλη, ζώντας μια μοναχική και σκληρή ζωή, ενώ ο μικρότερος επιστρέφει ξαφνικά, φέρνοντας μαζί του τη σύζυγό του και ένα φιλόδοξο επιχειρηματικό σχέδιο. Μια παλιά τραγωδία βαραίνει τη σχέση τους, και όσο πιο πολύ προσπαθούν να προχωρήσουν, τόσο το παρελθόν επιστρέφει για να τους στοιχειώσει.

Σε αντίθεση με τις κλασικές ιστορίες του Νέσμπο, εδώ η εξέλιξή της δεν βασίζεται μόνο σε δράση, αλλά στην ένταση που δημιουργούν οι σχέσεις των χαρακτήρων και τα μυστικά που αποκαλύπτονται σταδιακά. Οι χαρακτήρες του Νέσμπο είναι περίπλοκοι και ανθρώπινοι, γεμάτοι αδυναμίες και πάθη, και η αφήγηση καταφέρνει να κρατάει τον αναγνώστη σε διαρκή αγωνία, καθώς τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, με το φινάλε να είναι κλασικά δυνατό και απρόβλεπτο. 

Για κάποιο περίεργο λόγο νομίζω ότι στους λιγότερο παθιασμένους με τον Jo Nesbo αναγνώστε "Ο Βασιλίας" θα αρέσει περισσότερο. 

👍Η σκιαράφηση των χαρακτήρων του βιβλίου

👎Η εκτενής περιγραφή της νορβηγικής υπαίθρου ίσως κουράσει στην αρχή

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩