Το πέρασμα του Μακελάρη

Αν το Μόνο η Νύχτα με είχε αφήσει με την αίσθηση ενός συγγραφέα που ψάχνεται, το «Πέρασμα του Μακελάρη» είναι σίγουρα βήμα μπροστά – αλλά πάλι δεν είναι βιβλίο που σου μένει χαραγμένο. Ο Williams ξεκινά δυνατά: η ατμόσφαιρα, το σκηνικό της Άγριας Δύσης του 19ου αιώνα, οι πρώτες σελίδες με τον νεαρό Γουίλιαν Άντριους που φεύγει από την ασφάλεια της ανατολικής Αμερικής για να βρει «νόημα» στη Δύση, όλα προδιαθέτουν για ένα δυνατό μυθιστόρημα. Στήνει με επιδεξιότητα το πλαίσιο, δημιουργεί χαρακτήρες με ξεκάθαρες προθέσεις, δίνει ρυθμό. Και μετά, ξαφνικά, έρχεται το κενό.

Το δεύτερο μέρος – η μεγάλη κυνηγετική εκστρατεία για τα βουβάλια – μοιάζει ατελείωτη. Στις σελίδες αυτές χάνεται η πλοκή, το βάρος πέφτει σε μια περιπλάνηση που θυμίζει άλλοτε McCarthy (χωρίς το σκοτάδι του), άλλοτε Steinbeck (χωρίς το βάθος των χαρακτήρων του). Το μοτίβο είναι συνεχές: βία, αίμα, κρύο, επιβίωση, αλλά η αφήγηση δεν απογειώνεται ποτέ. Ο αναγνώστης μένει με την αίσθηση ότι κάτι σημαντικό θα έρθει — κι όμως, το μόνο που έρχεται είναι μια εξάντληση, όπως ακριβώς και για τους ίδιους τους ήρωες.

Στο τρίτο μέρος ο Williams ξαναγυρίζει στο ξεκίνημα, σαν να κλείνει κύκλο. Ο Άντριους επιστρέφει πιο κενός απ’ ό,τι ξεκίνησε, και μαζί του κι εμείς. Υπάρχει σίγουρα μια συμβολική διάσταση εδώ — η διάψευση του «αμερικανικού ονείρου» και η κατάρρευση του μύθου της Άγριας Δύσης. Αλλά το ερώτημα παραμένει: γιατί να διαβαστούν εκατοντάδες σελίδες για να καταλήξεις σε ένα «ε, και;» ή όπως θα έλεγαν και οι Αμερικάνοι: So what?

👍 Η δυνατή αρχή και η ατμόσφαιρα της Άγριας Δύσης.

👎 Η εξαντλητική μεσαία ενότητα που κουράζει αντί να συναρπάζει.

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩