Μόνο η νύχτα

Αν κάποιος μου έδινε το "Μόνο η Νύχτα" ως πρώτο δείγμα γραφής του John Williams, δύσκολα θα φανταζόμουν ότι πρόκειται για τον ίδιο συγγραφέα του Αύγουστου. Το ντεμπούτο του μοιάζει αδύναμο, σχεδόν άγουρο, με μια γραμμική ιστορία που πασχίζει να σταθεί μέσα από όνειρα, αναμνήσεις, παιδικά τραύματα και αδιέξοδους έρωτες, αλλά τελικά γλιστρά σε τετριμμένες εικόνες. Ο συγγραφέας δοκιμάζει έναν τόνο βαρύ, λυρικό, που σε σημεία δείχνει την ευαισθησία του αλλά τις περισσότερες φορές καταλήγει να μοιάζει υπερβολικός και πομπώδης. Είναι σαν να θέλει να πείσει για κάτι που δεν έχει βρει ακόμα — μια φωνή που ακόμη ψάχνει τον εαυτό της.

Ο πρωταγωνιστής, παγιδευμένος ανάμεσα σε πραγματικότητα και ψευδαίσθηση, δεν καταφέρνει να γίνει αληθινά ενδιαφέρων. Κινείται σε ένα περιβάλλον γεμάτο αμφιβολίες, σκοτεινά όνειρα και ημιτελείς σχέσεις, αλλά το μυθιστόρημα δεν δίνει ποτέ τη σπίθα που χρειάζεται για να τον κάνει να μείνει στη μνήμη. Το τέλος, αντί να δώσει λύτρωση ή μια αίσθηση ολοκλήρωσης, φτάνει κακοφτιαγμένο, αφήνοντας περισσότερο απογοήτευση. Αν κάτι σώζει το βιβλίο, είναι οι σποραδικές φράσεις όπου φαίνεται να αστράφτει το ταλέντο που θα ξεδιπλώσει αργότερα ο Williams στα ώριμα έργα του.

Σε σύγκριση με τα ύστερα έργα του, εδώ βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή μιας πορείας. Το Μόνο η Νύχτα λειτουργεί περισσότερο σαν άσκηση ύφους, σαν ένα πρώτο χτύπημα του καλέμι που όμως δεν έχει ακόμα σχήμα. Για κάποιον που αγαπά την καλή πλοκή και θέλει να χαθεί σε μια αφήγηση με ουσία, το βιβλίο δύσκολα θα σταθεί. Παρόλα αυτά, έχει ενδιαφέρον να το δει κανείς σαν ιστορικό ντοκουμέντο μιας συγγραφικής πορείας που έμελλε να δώσει πολύ περισσότερα.

Υ.Γ. Απορώ πώς, έπειτα από 60 χρόνια, οι ειδικοί επέστρεψαν και αναθεώρησαν την αξία αυτού του έργου. Για μένα, παραμένει μια περιέργεια για συλλέκτες, όχι ένα μυθιστόρημα που στέκεται μόνο του.

👍 Υπάρχουν κάποιες σπίθες γραφής που προμηνύουν το ταλέντο του Williams
👎 Γραμμικό, μέτριο, με πομπώδεις περιγραφές και ένα απογοητευτικό τέλος

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩