Τέκνο του Θεού

Από τα βιβλία που δεν σε αφήνουν ήσυχο ούτε όσο το διαβάζεις ούτε μετά. Το "Τέκνο του Θεού" του Cormac McCarthy είναι μια σκοτεινή, σχεδόν βιβλική καταβύθιση στις πιο άγριες γωνιές της ανθρώπινης φύσης. Οι πολιτείες των Απαλαχίων είναι εδώ βουτηγμένες στο αίμα, στη βρωμιά και στην παρακμή· σκηνικό γνώριμο από τη μαστοριά του McCarthy, που στοιχειώνει περισσότερο με τη σιωπή του παρά με τα γεγονότα. Ο τίτλος προειδοποιεί για το αναπόφευκτο, κι όμως η κατακερματισμένη αφήγηση μάς απομακρύνει από την αίσθηση της προδιαγεγραμμένης πορείας και αφήνει το σκοτάδι να ξεδιπλωθεί βήμα-βήμα.

Ο πρωταγωνιστής, ο Λέστερ Μπάλαρντ, είναι ένας παλιάνθρωπος – άξεστος, αποκρουστικός, απατεώνας παλιάς κοπής. Και όμως, μέσα σε όλο αυτό το βούρκο, εμφανίζονται αναλαμπές καλοσύνης, μικρές σκιές ανθρωπιάς που τον καθιστούν, αν όχι αγαπητό, τουλάχιστον ανεκτό και κάπως συμπαθή. Είναι αυτός ο διχασμός που δίνει στον αναγνώστη την πιο ανησυχητική αίσθηση: ότι ακόμη και μέσα στο απόλυτο κτήνος μπορούμε να βρούμε μια σπίθα που αναγνωρίζουμε ως ανθρώπινη.

Το τέλος φέρνει κάτι από θρίλερ, με ατμόσφαιρα που θυμίζει περισσότερο τις σκιές του Εδιμβούργου παρά τα βουνά των Απαλαχίων. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες, ωστόσο, δεν έχουν το ίδιο βάθος – λειτουργούν περισσότερο σαν διαβαθμίσεις στο τοπίο, σαν φιγούρες που έρχονται και φεύγουν χωρίς να αφήνουν πραγματικό ίχνος. Έτσι, όλο το βάρος πέφτει στον Λέστερ και στην εσωτερική του αποσύνθεση, που καταπίνει και την ιστορία και τον αναγνώστη.

👍 Η μαστοριά του McCarthy στο να φτιάχνει μια σκοτεινή, στοιχειωτική ατμόσφαιρα
👎 Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι σχεδόν ανύπαρκτοι

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩