Η υπόθεση στέκεται με στιβαρότητα, κυρίως γιατί οι χαρακτήρες δεν κινούνται τυφλά: όλοι έχουν ξεκάθαρο κίνητρο, και αυτό κάνει την πλοκή πιο πειστική. Ο Γκάκας δεν καταφεύγει σε περιττές ανατροπές· αντίθετα, αφήνει την ιστορία να εξελίσσεται με γραμμική συνέπεια, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον. Οι διάλογοι είναι κοφτοί και ζωντανοί, η ατμόσφαιρα αποπνικτική και κινηματογραφική, ενώ η μεγαλύτερη αγωνία που γεννιέται στον αναγνώστη αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα αποκαλυφθεί η λύση του μυστηρίου. Ο Γκάκας, ίσως επίτηδες, δεν δίνει πολλά στοιχεία για να σε αφήσει να «παίξεις» μαζί του. Το αποτέλεσμα είναι ένα μυθιστόρημα που μπορεί να σταθεί ισάξια δίπλα σε ξένα έργα του είδους, κάτι διόλου συνηθισμένο για την ελληνική λογοτεχνία.
Δεν λείπουν όμως και οι αδυναμίες. Τουλάχιστον, στα δικά μου μάτια, το Κάσκο θυμίζει έντονα την επιτυχημένη σειρά Πάρα Πέντε (που βγήκε αργότερα στις οθόνες), με το πώς μια φαινομενικά απλή υπόθεση —εδώ μια ερωτική απιστία— διογκώνεται σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Αν και δεν ευθύνεται ο Γκάκας σε αυτό, το μοτίβο υπάρχει και δεν δίνει πόντους σε ένα "σοβαρό" μυθιστόρημα όπως έδωσε σε μια τηλενουβέλα.
Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου