Έπρεπε μετά την προηγούμενη αποτυχημένη έμπνευση να καταπιαστώ με ένα ανάγνωσμα, το οποίο θα έκανε τις ώρες μαζί του ευχάριστες και δημιουργικές. Ήλπιζα Ο Μεγάλος Αποχαιρετισμός του Raymond Chandler να ήταν ένα τέτοιο, και ευτυχώς ήταν.
Ο Τσάντλερ μέσα σε 532 σελίδες, οι οποίες κυλούν νεράκι, παρουσιάζει ένα γνήσιο αστυνομικό μυθιστόρημα. Ακολουθούμε τον πρωταγωνιστή Φίλιπ Μάρλοου, ένα ντεντέκτιβ με ιδιόρρυθμο χαρακτήρα - ποιος άλλωστε δεν είναι έτσι - καθώς κατατρώγεται να εξιχνιάσει μια, κατά τ' άλλα, τελειωμένη υπόθεση, η οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρισκόταν συνεχώς μπροστά του.
Ο συγγραφέας καταφέρνει με ένα ιδιαίτερο τρόπο να δημιουργεί το σκηνικό του χωρίς καθυστέρηση, ενώ αφήνει θα έλεγε κανείς στην μοίρα τους τους χαρακτήρες των ηρώων του, οι οποίοι καταπιάνονται από το καθετί για να γίνουν είτε αρεστοί είτε αντιπαθείς στον αναγνώστη. Επί της ουσίας, κανείς δεν καταφέρνει απόλυτα να τοποθετηθεί σε μια από τις δύο προαναφερθείσες κατηγορίες, και καταλήγει απλά αδιάφορος.
Αδιάφορο θα ήταν και το τέλος του βιβλίου, καθώς από τη μέση και μετά η κεντρική υπόθεση παραμερίζεται για χάρη άλλων καθημερινών υποθέσεων του ντεντέκτιβ Μάρλοου. Εντούτοις, τεχνηέντως κάτι συμβαίνει αναζωπυρώνοντας το ενδιαφέρον για αυτή, αλλά και για το μυθιστόρημα γενικότερα. Με μια κλασική για τα αστυνομικά μυθιστορήματα, διπλή ανατροπή, ο Τσάντλερ δίνει το κατάλληλο τέλος για μια συναρπαστική, αστυνομική ιστορία, γεμάτη φόνους, σεξ, διεφθαρμένους μπάτσους, πολύ ξύλο, προδομένες συζύγους, ανέντιμους υπαλλήλους ξενοδοχείων και ποτό, πολύ ποτό.
Θεωρώ ότι οι λάτρεις των αστυνομικών μυθιστορημάτων θα το βρουν ενδιαφέρον, ενώ οι λοιποί αναγνώστες θα διχαστούν. Σε κάθε περίπτωση, όλοι θα συμφωνήσουν ότι είναι λάθος να μπλέκεις με μεθυσμένους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου