Δεκαέξι χρόνια δίχως τον Cormac McCarthy είναι πολλά. Ίσως, όχι τόσα αν αναλογιστεί κανείς ότι ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας έχει ξεπεράσει πλέον τα ενενήντα του χρόνια και όσο να το κάνουμε χρειάζεται χρόνο για να δημιουργήσει. Και όταν η δημιουργία του είναι τόσο σπουδαία όσο στον Επιβάτη τότε όλοι εμείς οι αναγνώστες είμαστε διατεθειμένοι να περιμένουμε.
Ο Κόρμακ ΜακΚάρθι στο τελευταίο του δίπτυχο (Επιβάτης και Stella Maris) μας παρουσιάζει με το γνώριμο, σκοτεινό του τρόπο την ιστορία του Μπόμπι Γουέστερν, ενός ιδιοφυούς φυσικού πού εγκατέλειψε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα κι έγινε δύτης διάσωσης. Αλήθεια, πόσοι έχετε σκεφτεί πιο ενδιαφέρουσα ιστορία για κεντρικό ήρωα σε βιβλίο;
Με στυλ νουάρ και εναλλάσσοντας την αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο με διάλογο και τούμπαλιν ο ΜακΚάρθι μας παίρνει συνεπιβάτες σε μια ιστορία που διατρέχει την Αμερική κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι και σήμερα, ξεκινώντας από την απουσία ενός επιβάτη κατά την επιχείρηση ανάσυρσης ενός αεροπλάνου που έχει πέσει στην θάλασσα. Τι κάνεις όταν λείπει ο ένας από τους δέκα επιβάτες που αναζητάς;
Εκτός της ιστορίας του πρωταγωνιστή, αγαπημένο μέρος στο βιβλίο η ιστορία της Αλίσια, της αδερφής του Μπόμπι, η οποία έχει συγκλονιστικές στιγμές με το Παιδί, το Παιδί της θαλιδομίδης, το οποίο με ανάγκασε μετά από καιρό να αναζητήσω στο διαδίκτυο εικόνες για να συμπληρώσω αυτό που μετέφερε ο μεταφραστής του βιβλίου, Γιώργος Κυριαζής με τα απαραίτητα και εύστοχα σχόλιά του.
Εν κατακλείδι, μια απολαυστική, αμερικάνικη ιστορία την οποία θα λατρέψουν, όχι μόνο οι λάτρεις του είδους, αλλά όλοι όσοι πιάσουν το βιβλίο στα χέρια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου