Στο πέμπτο μέρος της σειράς του Kawaguchi, το "Πριν χαθεί η καλοσύνη", η γνωστή καρέκλα που ταξιδεύει στον χρόνο αποκτά μια μικρή ανανέωση: εκτός από τα γνώριμα ταξίδια στο παρελθόν, βλέπουμε κάποιον από τους θαμώνες του καφέ να ζητά να ταξιδέψει στο μέλλον. Η ιδέα από μόνη της κουβαλά υπόσχεση για μια νέα πνοή στη σειρά, και πράγματι το βιβλίο ξεκινά καλά, ενώ ολοκληρώνεται με μια ιστορία που αγγίζει πιο ευαίσθητα ή «ταμπού» θέματα, ειδικά σε νεαρές ηλικίες, χωρίς να χάνει το χαρακτηριστικό του ύφος.
Ωστόσο, όσο προχωράει, μοιάζει να επιστρέφει σε μια γνώριμη πεπατημένη, χωρίς να αξιοποιεί την ευκαιρία να ανεβάσει πραγματικά τον πήχη της σειράς. Η συγκίνηση υπάρχει, αλλά η αίσθηση πως πρόκειται για έναν ακόμη κύκλο ιστοριών στην ίδια καφετέρια παραμένει έντονη. Ο Kawaguchi παραμένει δυνατός στη γλώσσα και την ατμόσφαιρα, αλλά η πλοκή δείχνει να κουβαλά μια στασιμότητα.
Αν κάτι σώζει τελικά την εμπειρία είναι το λιτό του μέγεθος και το γεγονός πως, έστω και χωρίς μεγάλη ένταση, οι ιστορίες συνεχίζουν να μας υπενθυμίζουν την αξία των μικρών στιγμών και την καλοσύνη που ίσως χάσουμε αν δεν προσέξουμε.
Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου