Πριν πούμε αντίο

Το "Πριν πούμε αντίο" συνεχίζει τις ιστορίες της καφετέριας όπου μπορείς να ταξιδέψεις για λίγο πίσω στο χρόνο πριν κρυώσει ο καφές, αλλά αυτή τη φορά το επίκεντρο δεν είναι μόνο η συγκίνηση ή το ανείπωτο «σ’ αγαπώ». Εδώ, οι τύψεις είναι το κεντρικό συναίσθημα: τύψεις για όσα δεν ειπώθηκαν, για όσους αποχαιρετήθηκαν άδοξα, για τις σιωπές που άφησαν βάρη στις ψυχές όσων έμειναν πίσω.

Η γραφή παραμένει ευαίσθητη, γεμάτη μικρές στιγμές που τραβούν το συναίσθημα, και οι ιστορίες έχουν τη δύναμη να σε σταματήσουν για λίγο. Όμως, αν το δεις με καθαρή ματιά, το μοτίβο αρχίζει να φαίνεται πιο επαναλαμβανόμενο εδώ: η ίδια καρέκλα, ο ίδιος καφές που κρυώνει, το ίδιο «λίγο πριν φύγεις, πρέπει να σου πω κάτι» ξανά και ξανά.

Αυτό που ξαφνιάζει είναι το χρονολογικό κενό: το βιβλίο κανονικά τοποθετείται δεύτερο χρονικά, και η επιλογή να δημοσιευτεί αργότερα μπερδεύει, αφήνοντας την αίσθηση πως στην πορεία κάτι έχασες, ενώ εξήγηση σε αυτό δεν υπάρχει. Παρ’ όλα αυτά, προσφέρει κάποιες λεπτομέρειες για δευτερεύοντες χαρακτήρες που γνώρισες στα προηγούμενα βιβλία.

Ίσως, στο μυαλό το Toshikazu Kawaguchi να μην υπήρχε εξαρχής ξεκάθαρη η εξέλιξη των ιστοριών γύρω από τη μικρή αυτή καφετέρια του Τόκιο. Περιμένουμε το επόμενο βιβλίο της σειρά για να ανακαλύψουμε περισσότερα γύρω από αυτόν τον κόσμο. 

👍 Ρεαλιστικές ιστορίες που αποδίδουν συναισθηματισμό 

👎 Ασυνέχεια λόγω χρονολογικού κενού

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩