Σάγκι Μπέιν

Ο Douglas Stuart στο "Σάγκι Μπέιν" στήνει μια Γλασκώβη που μυρίζει βροχή και στάχτη, που κάθε δρόμος της είναι μια διαρκής μάχη με τη φτώχεια και την παραίτηση, με ήρωες που κοιτούν το μέλλον τους πίσω από βρώμικα τζάμια council houses. . Και το κάνει καλά. Ίσως, υπερβολικά καλά, γιατί στο τέλος νιώθεις πως έχεις διαβάσει το ίδιο κεφάλαιο πέντε φορές, με άλλα ρούχα και άλλη ώρα της ημέρας.

Η δομή του είναι ωραία, με διαδρομές στον χρόνο και στον τόπο που πραγματικά σε μεταφέρουν, και έχεις την αίσθηση ότι ξεκίνησε από το κομμάτι με το Ιστ Έντ και μετά γέμισε τα υπόλοιπα γύρω του, σαν ένα μυθιστόρημα που επεκτάθηκε για να χωρέσει το βραβείο Booker που θα ερχόταν. Κουβαλάει μέσα του εκείνη την εγγενή αισιοδοξία που συναντάς και στην ταινία Billy Elliot, ενώ θυμίζει τη Λίγη Ζωή της Γιαναγκιχάρα σε εκείνη την αίσθηση διαρκούς θλίψης που δεν εξελίσσεται,  μόνο που δεν καταλήγει ποτέ στο ξεκάθαρα αισιόδοξο ή στο εντελώς μαύρο, αιωρείται ανάμεσα στα δύο, χωρίς να σου επιτρέπει να το αγαπήσεις ούτε να το απορρίψεις εντελώς.

Οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι και πονάνε, ενώ οι ανδρικοί μένουν σε μια επίπεδη, στερεοτυπική εκδοχή, όσο χρειάζεται για να στηρίξουν το θέμα ταμπού της δεκαετίας του '80 που ακόμα μας κυνηγάει, αλλά που εδώ μοιάζει περισσότερο με πρόφαση παρά με πραγματική εξερεύνηση χαρακτήρα.

Δεν ξέρω τι έχω με τα Booker, αλλά όπως και με τις Τροχιές ή το Τραγούδι του Προφήτη, κάτι με χαλάει. Το Σάγκι Μπέιν είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο που κουράζει με την επανάληψή του, ένα βιβλίο που σε ρουφά στον κόσμο του αλλά δεν σου αφήνει πολλά όταν κλείνεις την τελευταία σελίδα.

👍 Ωραία μεταφορά στην Σκωτία της δεκαετίας του 80 

👎 Οι ανδρικοί χαρακτήρες εξυπηρετούν μόνο ένα σκοπό

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩