Χίλια εννιακόσια εβδομήντα τέσσερα

Χρόνια μετά το ανυπέρβλητο Damned United, ήταν πια καιρός να επιστρέψω στον David Peace. Ξεκίνησα το "Χίλια εννιακόσια εβδομήντα τέσσερα" διστακτικά, κυρίως λόγω της εποχής στην οποία αναφέρεται, αφού, μυημένος στη σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία (βλ. Nesbo), φοβόμουν πως δεν θα μου ταιριάξει. Αλλά το βιβλίο σε τραβάει μέσα του με τον καταιγιστικό ρυθμό, τους φυσικούς διαλόγους και την μουχλιασμένη του ατμόσφαιρα. Είναι ένα Γιορκσάιρ βουτηγμένο στη βροχή και στη διαφθορά, με ήρωες που παλεύουν να μείνουν όρθιοι σε μια εποχή που η πολιτική και κοινωνική παρακμή είναι παντού.

Η γραφή του Peace είναι κοφτή, νευρική, σχεδόν παραληρηματική, και σου μεταφέρει τον βρόμικο, ζοφερό παλμό μιας Αγγλίας που μυρίζει αλκοόλ, βία και σαπισμένα όνειρα. Κι όμως, εκεί κάπου μέσα στις στάχτες, καταφέρνει να σε κάνει να νοιαστείς για το τι θα γίνει, έστω και αν ξέρεις πως το τέλος δεν θα φέρει καμία πραγματική κάθαρση. Είναι από τα βιβλία που δύσκολα τα αφήνεις από τα χέρια, ακόμα και όταν σε καταπνίγουν.

Ίσως όμως τελικά αυτό που κερδίζει το 1974 είναι η αίσθηση συνέπειας που έχει το σύμπαν του Peace, καθώς όλα μοιάζουν να ανήκουν σε έναν κόσμο που όσο κι αν αλλάζουν οι δεκαετίες, παραμένει ίδιος, σάπιος. Αν και η πλοκή κάποιες φορές μοιάζει να ξεχειλώνει, δεν μπορείς να μη θαυμάσεις την ικανότητά του να σε μεταφέρει τόσο στον χρόνο όσο και στον τόπο, με την ίδια ευκολία που σε αναγκάζει να νιώσεις τον βούρκο μέσα σου. 

Τελικά, δεν έχουν όλα τα αστυνομικά μυθιστορήματα πολύ αίμα και θάνατο. Κι αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να ειπωθεί πως ένας εκδοτικός οίκος στην Ελλάδα οφείλει να αναλάβει να εκδώσει και τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς Red Riding Quartet, ώστε να διαβαστούν όπως πρέπει, ολοκληρώνοντας αυτό το λογοτεχνικό σύμπαν που δημιούργησε ο Peace.

👍 Η καταιγιστική αφήγηση, οι φυσικοί διάλογοι και η αίσθηση μιας εποχής που ανασαίνει μέσα από τις σελίδες.

👎 Λιγότερο αστυνομικό από όσο θα ήθελα

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩