Από τα βιβλία που σε σέρνουν μέσα τους — όχι με χάρη, αλλά με αγωνία και ιδρώτα. Το "Τόκιο έτος μηδέν" είναι σκοτεινό, απόκοσμο, ωμό. Ο David Peace δεν σε αφήνει απλώς να διαβάσεις· σε πνίγει στο Τόκιο του 1946, λίγους μήνες μετά τη συνθηκολόγηση, με την πόλη να μοιάζει πιο φάντασμα παρά πρωτεύουσα. Σε αυτή την αποκαΐδια πόλη, ένας serial killer γυναικών αφήνει πίσω του πτώματα και ο αστυνόμος Μιναμί καλείται να τα ενώσει σε κάτι που να βγάζει νόημα — ενώ ο ίδιος μοιάζει να διαλύεται παράλληλα.
Η Ιαπωνία εδώ δεν είναι απλώς φόντο. Είναι o κεντρικός χαρακτήρας. Σακατεμένη, ταπεινωμένη, σαν να πρέπει να μάθει ξανά πώς να ζει — ακριβώς όπως και οι κάτοικοί της. Η αφήγηση τρέχει με κατακερματισμένη ρυθμικότητα, γεμάτη επαναλήψεις και εσωτερική αγωνία. Οι σκέψεις του πρωταγωνιστή μπαίνουν σφήνα στην ίδια την πλοκή, δημιουργώντας μια αίσθηση ασφυξίας — σαν να κινείσαι σε όνειρο μέσα σε ερείπια. Μια αφήγηση που ξεπερνά το αστυνομικό είδος και γίνεται σχεδόν υπαρξιακή.
Ο Peace χτίζει ένα αληθινό ψυχολογικό θρίλερ, όχι γιατί κάνει focus στον δολοφόνο, αλλά γιατί εξερευνά έναν ολόκληρο λαό που μοιάζει να έχει σκοτώσει κάτι βαθύτερο μέσα του. Μεταπολεμικό, σκληρό, πρωτότυπο — ένα μυθιστόρημα που απαιτεί και δίνει. Ανυπομονούμε για τη συνέχεια της τριλογίας του Τόκιο.
👍 Η τοποθέτηση της Ιαπωνίας σε κεντρικό ρόλο
👎 Το βιβλίο δεν ανήκει ξεκάθαρα σε ένα και μόνο λογοτεχνικό είδος
Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩✩
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου