Πριν αποκαλυφθεί η αλήθεια

Επιστροφή στο ίδιο μικρό καφέ του Τόκιο, στην καρέκλα που σε ταξιδεύει πίσω όσο ο καφές είναι ζεστός. Αν το πρώτο βιβλίο σε άφησε με μια τρυφερή μελαγχολία, το "Πριν αποκαλυφθεί η αλήθεια"του Toshikazu Kawaguchi προσπαθεί να πάει λίγο βαθύτερα στις απώλειες, τα “αν” και τις αλήθειες που κρύβονται πίσω από κάθε μικρή καθημερινότητα.

Η ίδια θεατρική λιτότητα στη γραφή, η ίδια αίσθηση του “μια μέρα ακόμα με αυτόν που έχασες”. Μόνο που εδώ, αν και η ιδέα παραμένει συγκινητική, η επαναληπτικότητα αρχίζει να κουράζει - ειδικά τα κομμάτια που αναφέρονται στους πέντε κανόνες του ταξιδιού στο παρελθόν. Η δομή είναι ίδια: ο καφές, ο κανόνας, η επιστροφή, ο περιορισμένος χρόνος. 

Υπάρχουν στιγμές που η τρυφερότητα λειτουργεί – μια μητέρα που θέλει να συναντήσει το παιδί της, ένας άντρας που ζητά συγχώρεση από έναν παλιό φίλο, ένα χαμένο αντίο που βρίσκει χώρο έστω και αργά. Αυτές οι στιγμές κρατούν το βιβλίο ζωντανό, σε κάνουν να σταματήσεις για λίγο, να σκεφτείς το δικό σου “αν”. Αλλά δεν αρκούν για να το απογειώσουν.

Η μικρή του έκταση βοηθά στο να μην κουράζει, ενώ η ατμόσφαιρα παραμένει ήσυχη και γλυκιά, κάνοντας το βιβλίο ιδανικό για μια μέρα που χρειάζεσαι κάτι που να ηρεμεί τον νου. Από την άλλη, όταν το κλείσεις, δύσκολα θα επιστρέψεις σε αυτό.

👍 Ωραίοι επίλογοι στις ιστορίες
👎 Η συνεχής επανάληψη των κανόνων κουράζει

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩