Τόκιο η επιστροφή

Αν το Τόκιο Έτος Μηδέν ήταν ένα σκοτεινό παραλήρημα γεμάτο στάχτη και ενοχή και η Κατεχόμενη Πόλη μια πολυφωνική συμφωνία σε 12 πράξεις, τότε το "Τόκιο η επιστροφή" μοιάζει να ξεκινάει... με φρένο. Ο David Peace εδώ φαίνεται να παλεύει με τον εαυτό του. Στα δύο πρώτα μέρη, εγκαταλείπει κάπως την εκτροχιασμένη φόρμα που τον χαρακτηρίζει, και ακολουθεί μια πιο συνηθισμένη, ευθύγραμμη νόρμα. Το αφήγημα είναι πιο βατό, πιο προσβάσιμο, σχεδόν «αστυνομικό» με την κλασική έννοια — και κάπου εκεί, ίσως, χάνει ένα μέρος από τη μανία που έκανε τα δύο πρώτα βιβλία της τριλογίας τόσο ξεχωριστά.

Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από έναν πραγματικό γρίφο: τον ανεξιχνίαστο θάνατο του Σορίντσι Μακάγιαμα, κυβερνητικού αξιωματούχου, που βρέθηκε απανθρακωμένος σε ένα βουνό το 1949. Ο Peace δεν στέκεται μόνο στο γεγονός — τον συνδέει με την ολυμπιακή έξαρση του Τόκιο το ’64 και την παρακμή με τον θάνατο του αυτοκράτορα Χιροχίτο το ’88. Σαν να προσπαθεί να πει: αν θέλεις να καταλάβεις την Ιαπωνία, ακολούθησε τα φαντάσματά της — από τα πολιτικά σκάνδαλα, μέχρι τη συλλογική της μνήμη και την απώλεια.

Το τρίτο μέρος του βιβλίου είναι εκεί όπου ο Peace επιστρέφει στον εαυτό του. Το ύφος πυκνώνει, η αφήγηση γίνεται εφιαλτική, ο ρυθμός σχεδόν ψυχωτικός. Αν είχε ξεκινήσει έτσι, θα μιλούσαμε για τριλογία με τρεις κορυφές. Παρ' όλα αυτά, ακόμη και πιο «ήπιος», ο Peace είναι Peace: το Tokyo Redux (ο ξενόγλωσσος τίτλος) κλείνει με τρόπο που επιβεβαιώνει πως όλη αυτή η τριλογία είναι κάτι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών της.

👍 Η σύνδεση μια πραγματικής υπόθεσης με το ιστορικό τραύμα της Ιαπωνίας
👎 Λιγότερη ένταση και γιαπωνέζικη ταυτότητα στα δύο πρώτα μέρη

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩