Αύγουστος

Ο "Αύγουστος" του John Williams είναι από εκείνα τα βιβλία που αποδεικνύουν πως η Ιστορία δεν χρειάζεται να διηγηθείται με τον κλασικό, εγκυκλοπαιδικό τρόπο για να σε καθηλώσει. Κυκλοφόρησε το 1972 και απέσπασε το National Book Award for Fiction (που μοιράστηκε τότε με το Chimera του John Barth), επιβεβαιώνοντας πως ο Williams μπορούσε να κινηθεί με την ίδια ευκολία τόσο σε ακαδημαϊκά περιβάλλοντα (Στόουνερ) όσο και στην επική αφήγηση.

Η πλοκή καλύπτει τη μετάβαση της Ρώμης από την ταραγμένη Δημοκρατία στην Αυτοκρατορία υπό την ηγεσία του Οκταβιανού, μετέπειτα Αυγούστου. Όμως η μαεστρία του Williams έγκειται στο ότι δεν μας παρουσιάζει τα γεγονότα μέσα από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή· αντίθετα, η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα από ένα μωσαϊκό επιστολών, αποσπασμάτων και φωνών δευτερευόντων χαρακτήρων — στρατηγών, φίλων, εχθρών, ακόμα και συγγενών. Έτσι, ο Αύγουστος παρουσιάζεται έμμεσα, σαν μια φιγούρα που διαρκώς κινεί τα νήματα χωρίς να εμφανίζεται ποτέ στην πρώτη γραμμή.

Για τον αναγνώστη, αυτή η επιλογή δημιουργεί μια συναρπαστική πολυφωνία. Η Ρώμη αποκτά ζωή· η πολιτική ίντριγκα, οι πόλεμοι, οι προσωπικές φιλοδοξίες και τα πάθη της εποχής βγαίνουν στην επιφάνεια με ένταση. Στα μεγάλα ατού του βιβλίου είναι πως όλοι οι χαρακτήρες έχουν ξεχωριστή, αυθεντική φωνή, κάτι που κάνει την ανάγνωση να μοιάζει με ανακάλυψη αυθεντικών αρχείων.

Αν και ξεκίνησα ανορθόδοξα την επαφή μου με τον Williams από τον Αύγουστο αντί από τον Στόουνερ, δεν με ξένισε καθόλου. Αντιθέτως, μου κέντρισε το ενδιαφέρον για μια περίοδο της ιστορίας που συνήθως παραγκωνίζεται στα σχολικά βιβλία. Ο αντισυμβατικός τρόπος γραφής μπορεί αρχικά να φανεί απαιτητικός, όμως σύντομα αποζημιώνει με ένα αφήγημα που συνδυάζει λογοτεχνική ποιότητα με ιστορική ακρίβεια.

👍 Η πολυφωνική αφήγηση που ζωντανεύει τη Ρώμη σαν ζωντανό οργανισμό
👎 Ο αντισυμβατικός τρόπος γραφής μπορεί να αποθαρρύνει κάποιους στην αρχή

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩✩