Να τελειώνουμε με τον Έντυ Μπελγκέλ

Το κακό σερί συνεχίζεται. Μετά από μερικές απογοητεύσεις, είπα να δω γιατί γίνεται τόσος ντόρος γύρω από τον Édouard Louis και το "Να τελειώνουμε με τον Έντυ Μπελγκέλ". Ε, λοιπόν, ακόμα δεν κατάλαβα. Ένα βιβλίο που επιχειρεί να είναι ωμό, αληθινό, συγκλονιστικό — και τελικά μένει ένα απλοϊκό, δυσάρεστο χρονικό ενός παιδιού που μεγαλώνει σε μια φτωχή, ομοφοβική και βίαιη οικογένεια στο γαλλικό προλεταριάτο.

Ο Έντυ είναι το “διαφορετικό παιδί”, παγιδευμένος σε έναν κόσμο που τον απορρίπτει από τα πρώτα του βήματα. Ο Louis περιγράφει τη ζωή του με τρόπο σχεδόν εξομολογητικό, σαν να κρατά ημερολόγιο γεμάτο θυμό και ντροπή. Ωστόσο, εκεί που άλλοι συγγραφείς θα προσπαθούσαν να σε βάλουν στη θέση του ήρωα, να σε κάνουν να πονέσεις μαζί του, εδώ μένεις απέξω, αδιάφορος. Η γραφή δεν έχει ούτε ευαισθησία ούτε βάθος. Είναι μια ωμή παράθεση δυσάρεστων σκηνών, χωρίς ανάσα, χωρίς εσωτερικό ρυθμό, χωρίς λόγο ύπαρξης πέρα από το σοκ.

Ναι, υπάρχουν στιγμές αλήθειας — το σχολείο, οι συμμαθητές, η οικογενειακή φτώχεια, το αίσθημα ντροπής για την ταυτότητα. Αλλά πνίγονται μέσα στην υπερβολή και στη μονοδιάστατη αφήγηση. Δεν υπάρχει κορύφωση, δεν υπάρχει λύτρωση, μόνο μια αίσθηση δυσφορίας που δεν οδηγεί πουθενά.

Αδικαιολόγητος ντόρος, ψεύτικη πρόκληση, και τελικά ένα βιβλίο που μοιάζει να έχει γραφτεί περισσότερο για να προκαλέσει παρά για να αφηγηθεί κάτι ουσιαστικό. Από τις αναγνώσεις που εύχεσαι να τελειώσουν γρήγορα, όχι γιατί σε συνεπήραν — αλλά γιατί σε εξάντλησαν.

👍 Καμία
👎 Προσποιητή ωμότητα, έλλειψη βάθους, απουσία συναισθήματος

Βαθμολογία: ✩✩