Το βιβλίο ξεκινά με αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, μια επιλογή που δίνει άμεση φωνή και ένταση, όμως γρήγορα περνά στο τρίτο πρόσωπο όπου η ιστορία αναπτύσσεται γραμμικά — και αυτό είναι από τα θετικά του: καθαρή αφήγηση, χωρίς φλυαρίες. Η γλώσσα του είναι άμεση, ο λόγος ξεκάθαρος — κάτι που σε βιβλία τέτοιου τύπου με ιστορικό φόντο δεν είναι πάντα δεδομένο.
Στα αρνητικά του, η διαρκής αναφορά ονομάτων δευτερευόντων χαρακτήρων που δεν παίζουν ουσιαστικό ρόλο στην πλοκή — δημιουργεί κομμάτια που μοιάζουν να “μεταφέρονται” χωρίς λόγο, σαν να πληθαίνουν για να γεμίσει ο τόμος αλλά χωρίς ουσία. Το τέλος, αν και πλήρως αναμενόμενο, δεν εύκολα απογοητεύει — η αποτύπωση που το συνοδεύει είναι όμορφη, αλλά η “ανατροπή” που προστίθεται μοιάζει περισσότερο συμπλήρωμα παρά κορύφωση.
Ο τίτλος “Σκόνη στον Χρόνο” ταιριάζει με την αίσθηση του βιβλίου: άνθρωποι, ιδέες και έρωτες που λάμπουν για λίγο και μετά χάνονται, γίνονται «σκόνη στον χρόνο». Η μεγάλη του δύναμη είναι πως το μυθιστόρημα αυτό δεν αποφεύγει την ιστορική έρευνα: η κατάρρευση των οικονομικών της ελληνικής παροικίας στην Οδησσό, η ένταση του Εθνικού Διχασμού, η αναγκαστική μετοίκηση στη Χίο — όλα βρίσκονται εκεί με τρόπο που σε “φέρνει” στο σκηνικό.
Σε τελική ανάλυση: δεν είναι το μεγάλο βιβλίο της χρονιάς, ούτε το “απόλυτο” ιστορικό μυθιστόρημα (δεν ξέρω αν κατατάσσεται αμιγώς στα ιστορικά μυθιστορήματα) αλλά αξίζει για όποιον θέλει να ταξιδέψει σε εκείνη την περίοδο, με λόγο απλό και εστιασμένο. Και για πρώτο βιβλίο, δείχνει υπόσχεση.
👍 Η άμεση γραφή και ο καθαρός λόγος που δεν σε κουράζουν
👎 Η πληθώρα δευτερευόντων χαρακτήρων
Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου