Κατεχόμενη πόλη

Στο δεύτερο βιβλίο της τριλογίας του Τόκιο, "Κατεχόμενη Πόλη", ο David Peace συνεχίζει να αποδεικνύει γιατί παραμένει ένας από τους πιο ιδιαίτερους σύγχρονους συγγραφείς. Εδώ, η πραγματική υπόθεση της μαζικής δηλητηρίασης στην Τράπεζα Teikoku γίνεται ο καμβάς για ένα αφήγημα που διαβάζεται σαν αρχαία τραγωδία και ταυτόχρονα σαν μοντέρνα λογοτεχνία αιχμής. Το βιβλίο χτίζεται μέσα από δώδεκα διαφορετικά «κεφάλαια-κεριά», με κάθε οπτική να προσθέτει έναν τόνο στο συλλογικό τραύμα της κατεχόμενης Ιαπωνίας, άλλοτε με τη μορφή χορού που προωθεί την πλοκή, άλλοτε μέσα από εμπιστευτικά έγγραφα ή προσωπικές επιστολές. Και όλα αυτά με το πολυφωνικό, κατακερματισμένο ύφος του Peace που σε ρουφάει, μέχρι να συνειδητοποιήσεις πως έχεις διαβάσει εκατό σελίδες χωρίς να κλείσεις το βιβλίο.

Η υπόθεση ξεκινά με το μαζικό έγκλημα σε ένα υποκατάστημα τράπεζας στο Τόκιο το 1948, όταν ένας άνδρας που ισχυρίζεται ότι είναι γιατρός δηλητηριάζει δεκαέξι υπαλλήλους, αφήνοντας δώδεκα νεκρούς. Καθώς η αφήγηση ξεδιπλώνεται, ακολουθούμε τον δημοσιογράφο Hirata και τις φωνές μαρτύρων, επιζώντων και ερευνητών, με το Τόκιο να γίνεται ένας ασφυκτικός λαβύρινθος διαφθοράς και τρόμου. Το πραγματικό έγκλημα παραμένει στον πυρήνα, αλλά ο Peace δεν ενδιαφέρεται μόνο για τη λύση του μυστηρίου· τον ενδιαφέρει πώς ένα έγκλημα διαπερνά μια ολόκληρη πόλη και τους ανθρώπους της, αποκαλύπτοντας την κοινωνική αδικία και τα φαντάσματα του πολέμου που πλανώνται σε κάθε σελίδα.

Η επιλογή του Peace να δώσει προτεραιότητα στην ατμόσφαιρα και τον τρόπο αφήγησης σε σχέση με την πλοκή τον δικαιώνει απόλυτα. Δεν ξέρω αν πρώτα ήρθε στο μυαλό του η υπόθεση ή το πώς ήθελε να την αφηγηθεί, αλλά το αποτέλεσμα δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας: η Κατεχόμενη Πόλη συνεχίζει επάξια την Tokyo Trilogy και θέτει τον πήχη ακόμα ψηλότερα για το είδος.

👍 Τολμηρή, πολυφωνική αφήγηση που δεν σε αφήνει να το κλείσεις

👎 Θέλει συγκέντρωση από τον αναγνώστη για να μη χαθεί μέσα στις εναλλαγές φωνών και ύφους