Το Τενεκεδένιο Ταμπούρλο

Όταν έχεις διαβάσει διθυραμβικές κριτικές για ένα βιβλίο, δύο πράγματα σου περνούν συνήθως από το μυαλό. Το πρώτο είναι ότι το βιβλίο είναι ένα υπερεκτιμημένο ανάγνωσμα που οι περισσότεροι το ανεβάζουν ψηλότερα από όσο του αξίζει για να μην θεωρηθούν από τους υπόλοιπους ως αδαείς. Το δεύτερο είναι ότι πρέπει να το διαβάσεις και εσύ ώστε να επιβεβαίωσεις τον παραπάνω συλλογισμό.

Έτσι κάπως, έπεσε στα χέρια μου "Το Τενεκεδένιο Ταμπούρλο" του Günter Grass στην επανέκδοση που πραγματοποίησαν οι εκδόσεις Πατάκη. Από τις πρώτες, κιόλας, σελίδες, ο Γκύντερ Γκρας υφαίνει μαεστρικά ένα δικό του κόσμο με πρωταγωνιστή τον Όσκαρ, έναν τρόφιμο ψυχιατρείου - όπως παραδέχεται ο ίδιος- ο οποίος με τον δικό του τρόπο παρουσιάζει τη ζωή του, όπως την έζησε πριν καλά καλά γεννηθεί μέχρι και την ηλικία των τρίαντα χρόνων που είναι σήμερα. Σταθερή συντροφιά του, το τενεκεδένιο του ταμπούρλο. 

Ο βραβευμένος με Νόμπελ, Γερμανός συγγραφέας, με την πολυτάραχη ζωή, μέσα σε 780 σελίδες, τις οποίες χωρίζει σε τρία μέρη διατρέχει την ζωή στη Γερμανία, πριν, κατά την διάρκεια και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μέσα από την ματιά του αλλοπρόσαλου κεντρικού ήρωα. Άτομα πλαισιώνουν τη ζωή του νάνου Όσκαρ, μέρη αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού, ο χρόνος κυλάει και όλα δένουν αρμονικά με ένα αφηγηματικό τρόπο, ο οποίος σε αναγκάζει να τρέξεις για να προλάβεις την επόμενη σελίδα πριν χαθεί. Ακόμα και αν στο τέλος μπερδευτείς, ο ίδιος ο Όσκαρ, ανακεφαλαιώνει σε μία παράγραφο όλα όσα έζησες μαζί του, αφήνοντάς σε μια μία γλυκόπικρη αίσθηση καθώς όλα τα ωραία πράγματα κάποτε φτάνουν στο τέλος. 

Εϊναι το Τενεκεδένιο Ταμπούρλο το καλύτερο βιβλίο που διάβασα ποτέ; Μάλλον όχι, ακόμα εξακολουθώ να έχω άλλο στην κορυφή της σχετικής λίστας. Είναι το Τενεκεδένιο Ταμπούρλο το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος; Αναντίρρητα. 

👍Αν αναφέρω κάτι, θα αδικήσω τα υπόλοιπα μέρη του βιβλίου
👎Πραγματικά, τίποτα.

Βαθμολογία: ✩✩✩✩✩✩✩✩✩✩